ക്രി​സ്തു​വി​ന്‍റെ മ​ണ​വും ഗു​ണ​വും
ദൈ​​​​വം സ്വ​​​​ർ​​​​ഗ​​​​ത്തി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്ന് അ​​​​യ​​​​ച്ച സ്നേ​​​​ഹ​​​​സ​​​​ന്ദേ​​​​ശ​​​​ത്തെ ഗൗ​​​​നി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നെ​​​​ങ്കി​​​​ൽ ഭൂ​​​​മി​​​​യി​​​​ൽ കാ​​​​ര്യ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ ഇ​​​​ങ്ങ​​​​നെ​​​​യാ​​​​കു​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നി​​​​ല്ല. പാ​​​​ല​​​​സ്തീ​​​​ൻ, ഇ​​​​സ്രാ​​​​യേ​​​​ൽ, യു​​​​ക്രെ​​​​യ്ൻ, സൊ​​​​മാ​​​​ലി​​​​യ, യെ​​​​മ​​​​ൻ, മ​​​​ണി​​​​പ്പു​​​​ർ... ക​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞ ക്രി​​​​സ്മ​​​​സി​​​​നു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന എ​​​​ത്ര​​​​യോ മ​​​​നു​​​​ഷ്യ​​​​ർ അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടേ​​​​ത​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത കു​​​​റ്റ​​​​ങ്ങ​​​​ളാ​​​​ൽ വ​​​​ധി​​​​ക്ക​​​​പ്പെ​​​​ട്ടു. സ​​​​മാ​​​​ധാ​​​​നം മാ​​​​ത്ര​​​​മ​​​​ല്ല, ജീ​​​​വി​​​​ക്കാ​​​​നു​​​​ള്ള മ​​​​റ്റു​​​​ള്ള​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ അ​​​​വ​​​​കാ​​​​ശ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ പോ​​​​ലും ക​​​​വ​​​​ർ​​​​ന്നെ​​​​ടു​​​​ക്ക​​​​പ്പെ​​​​ടു​​​​ക​​​​യാ​​​​ണ്. എ​​​​ത്ര​​​​യോ മ​​​​നു​​​​ഷ്യ​​​​ർ സ്വ​​​​ന്തം വീ​​​​ടു​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്നു നി​​​​ഷ്കാ​​​​സി​​​​ത​​​​രാ​​​​യി.

ലോ​കം വീ​ണ്ടു​മൊ​രു ക്രി​സ്മ​സ് ആ​ഘോ​ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. ക​ഴി​ഞ്ഞു​പോ​യ എ​ല്ലാ ക്രി​സ്മ​സും​പോ​ലെ ഇ​ത്ത​വ​ണ​യും അ​തു സ​മാ​ധാ​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ത​ന്നെ​യാ​ണ് ഓ​ർ​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​ത്. പ​ക്ഷേ, ഒ​രി​ളം​കാ​റ്റു​പോ​ലെ അ​തു ന​മ്മെ ക​ട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു. അ​പ്പോ​ഴു​ള്ള ആ​ർ​ദ്ര​ത​യ​ല്ലാ​തെ ന​മ്മു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ അ​തു സ്പ​ർ​ശി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എ​ങ്കി​ലും, ന​ല്ല മ​ന​സും സ​മാ​ധാ​ന​വും ആ​ശം​സി​ക്കാ​നു​ള്ള നി​യോ​ഗ​മാ​ണ് പി​റ​വി​ത്തി​രു​ന്നാ​ളി​നു​ള്ള​ത്.

ഗു​രു നി​ത്യ​ചൈ​ത​ന്യ​യ​തി വി​വ​ർ​ത്തം ചെ​യ്ത ഖ​ലീ​ൽ ജി​ബ്രാ​ന്‍റെ ‘മ​നു​ഷ്യ​പു​ത്ര​നാ​യ യേ​ശു’​എ​ന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തി​ൽ മ​റി​യ​ത്തി​ന്‍റെ അ​മ്മ അ​ന്ന ഇ​ങ്ങ​നെ പ​റ​യു​ന്നു​ണ്ട്: ‘ഇ​പ്പോ​ഴും അ​വ​ന്‍റെ അ​മ്മ​യു​ടെ ക​വി​ളി​ൽ ഉ​മ്മ വ​യ്ക്കു​ന്പോ​ൾ അ​വ​ന്‍റെ സൗ​ര​ഭ്യം എ​ന്നി​ൽ വ​ന്നു നി​റ​യു​ന്നു.

എ​ന്‍റെ കൈ​ക​ളി​ൽ അ​വ​ന്‍റെ മൃ​ദു​ല​മാ​യ ശ​രീ​രം നി​റ​ഞ്ഞു നി​ൽ​ക്കും. എ​ന്‍റെ ക​ണ്ണു​ക​ൾ ര​ണ്ടും നി​റ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്നു.’ ക്രി​സ്തു​വി​നെ ഓ​ർ​മി​പ്പി​ക്കാ​ൻ ആ​ളി​ല്ലാ​താ​വു​ക​യാ​ണോ? ആ​രെ ചും​ബി​ക്കു​ന്പോ​ഴാ​ണ് ഇ​പ്പോ​ൾ ക്രി​സ്തു​വി​ന്‍റെ സൗ​ര​ഭ്യം അ​പ​ര​ന് അ​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത്? ക്രി​സ്തു​വി​ന്‍റേ​താ​യി തോ​ന്നു​ന്ന ആ​ലിം​ഗ​ന​ങ്ങ​ൾ എ​ത്ര​യു​ണ്ട്?

പു​ൽ​ക്കൂ​ട്ടി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കു​ന്പോ​ൾ ക്രി​സ്തു​വി​ന്‍റെ മ​ണ​വും ഗു​ണ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത സ്വ​ന്തം ദേ​ഹ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കൂ എ​ന്നാ​ണ് ഖ​ലീ​ൽ ജി​ബ്രാ​ൻ അ​ന്ന​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു പ​റ​യി​ക്കു​ന്ന​ത്. പു​ൽ​ക്കൂ​ട് ഗൃ​ഹാ​തു​ര​ത്വ​മു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന കാ​ഴ്ച​യാ​ണ്.

ഇ​ല്ലാ​താ​യ സ​മാ​ധാ​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് അ​ത് ഓ​ർ​മി​പ്പി​ക്കും. ലാ​ളി​ത്യ​ത്തെ​യും അ​തേ​സ​മ​യം ന​മ്മ​ൾ‌ മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ​ക്കു സ​മ്മാ​നി​ച്ച ദാ​രി​ദ്ര്യ​ത്തെ​യും അ​ത് ക​ൺ‌​മു​ന്നി​ലെ​ത്തി​ക്കും. മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ​ക്കു മു​ന്നി​ൽ ന​മ്മ​ൾ കൊ​ട്ടി​യ​ട​ച്ച വാ​തി​ലു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ച് പു​ൽ​ക്കൂ​ട്ടി​ലെ അ​പ്പ​നും അ​മ്മ​യും പ​റ​യാ​തെ പ​റ​യു​ന്നു​ണ്ട്.

ഒ​രു ന​ന്മ​യ്ക്കും സ്പ​ർ​ശി​ക്കാ​നാ​വാ​തെ നി​ഷ്ക്രി​യ​ത​യു​ടെ മ​ഞ്ഞു​മൂ​ടി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന മ​ന​സു​ക​ളു​ടെ നേ​ർ​ക്കാ​ഴ്ച​യാ​ണ് പു​ൽ​ക്കൂ​ട്... അ​ങ്ങ​നെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്‍റെ എ​ത്ര​യെ​ത്ര എ​ത്ര​യെ​ത്ര ന​ക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​ണ് പു​ൽ​ക്കൂ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ന​മ്മെ ന​യി​ക്കു​ന്ന​ത്. പ​ക്ഷേ, ന​മ്മ​ൾ നോ​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു കാ​ണു​ന്നി​ല്ല.

ദൈ​വം സ്വ​ർ​ഗ​ത്തി​ൽ​നി​ന്ന് അ​യ​ച്ച സ്നേ​ഹ​സ​ന്ദേ​ശ​ത്തെ ഗൗ​നി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ ഭൂ​മി​യി​ൽ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ ഇ​ങ്ങ​നെ​യാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. പാ​ല​സ്തീ​ൻ, ഇ​സ്രാ​യേ​ൽ, യു​ക്രെ​യ്ൻ, സൊ​മാ​ലി​യ, യെ​മ​ൻ, മ​ണി​പ്പു​ർ... ക​ഴി​ഞ്ഞ ക്രി​സ്മ​സി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന എ​ത്ര​യോ മ​നു​ഷ്യ​ർ അ​വ​രു​ടേ​ത​ല്ലാ​ത്ത കു​റ്റ​ങ്ങ​ളാ​ൽ വ​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു.

സ​മാ​ധാ​നം മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ജീ​വി​ക്കാ​നു​ള്ള മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ അ​വ​കാ​ശ​ങ്ങ​ൾ പോ​ലും ക​വ​ർ​ന്നെ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണ്. എ​ത്ര​യോ മ​നു​ഷ്യ​ർ സ്വ​ന്തം വീ​ടു​ക​ളി​ൽ​നി​ന്നു നി​ഷ്കാ​സി​ത​രാ​യി. മ​റ്റൊ​രു മ​ത​ത്തി​ൽ പെ​ട്ട​വ​രാ​യ​തി​നാ​ൽ മാ​ത്രം കൊ​ല്ല​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രു​ടെ എ​ണ്ണം വ​ർ​ധി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. അ​തേ കാ​ര​ണ​ത്താ​ൽ സ്ത്രീ​ക​ളെ ലൈം​ഗി​ക അ​ടി​മ​ക​ളാ​ക്കി വി​ൽ​ക്കു​ന്നു.

തീ​വ്ര​വാ​ദ​വും പ​ക​രം​വീ​ട്ട​ലും സ​ർ​വാ​ധി​പ​തി​ക​ളു​ടെ ഈ​ഗോ​യും ലോ​ക​സ​മാ​ധാ​നം കെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണ്. നി​സാ​ര കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ യു​ദ്ധ​സ​മാ​ന​മാ​യ ത​ർ​ക്ക​ങ്ങ​ളാ​ക്കി മാ​റ്റു​ന്ന​തി​ൽ ക്രി​സ്തു​വി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന​വ​ർ​ക്കും ല​ജ്ജ​യി​ല്ലാ​താ​യി.

ഷാ​ർ​ല​റ്റ് ക​ർ​പ്പെ​ന്‍റ​റു​ടേ​താ​യി ഒ​രു വാ​ക്യ​മു​ണ്ട്. “ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ൽ പു​ൽ​ക്കൂ​ട് ക​ണ്ടെ​ത്താ​നാ​കാ​ത്ത​വ​ർ​ക്ക് ഒ​രു ക്രി​സ്മ​സ് ട്രീ​യു​ടെ ചു​വ​ട്ടി​ൽ അ​തെ​ങ്ങ​നെ ക​ണ്ടെ​ത്താ​നാ​കും?’​അ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രു പ്ര​ശ്ന​മു​ണ്ട്. ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ൽ പു​ൽ​ക്കൂ​ട് ഇ​ല്ലാ​ത്ത​തി​നാ​ൽ ദാ​രി​ദ്ര്യ​വും യു​ദ്ധ​വും മാ​ന​ഭം​ഗ​ങ്ങ​ളും കൊ​ല​പാ​ത​ക​ങ്ങ​ളും നി​റ​ത്തി​ന്‍റെ​യും വം​ശ​ത്തി​ന്‍റെ​യും പേ​രി​ലു​ള്ള വി​വേ​ച​ന​ങ്ങ​ളു​മൊ​ക്കെ തു​ട​രു​ക​യാ​ണ്.

ആ​ഘോ​ഷ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്ന് ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലെ പി​റ​വി​ത്തി​രു​ന്നാ​ളി​ലേ​ക്ക് ഏ​റെ ദു​ര​മു​ണ്ട്. മ​നു​ഷ്യ​വം​ശം അ​തു ന​ട​ന്നു​തീ​ർ​ക്കു​വോ​ളം സ​മാ​ധാ​നം ഒ​രു പ്ര​സം​ഗ​മാ​യും യു​ദ്ധം യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യ​മാ​യും അ​വ​ശേ​ഷി​ക്കും.
മ​റ്റു​ള്ള​വ​രോ​ടു ക​രു​ത​ലു​ള്ള ആ​ർ​ദ്ര​ഹൃ​ദ​യം കൂ​ടു​ത​ൽ മ​നു​ഷ്യ​രി​ൽ രൂ​പ​പ്പെ​ട​ണം.

അ​ത്ത​രം മ​നു​ഷ്യ​ർ കു​റ​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ഉ​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ഭൂ​മി പാ​വ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് ഇ​ത്ര​യെ​ങ്കി​ലും വാ​സ​യോ​ഗ്യ​മാ​യി അ​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത്. “മ​നു​ഷ്യ​പു​ത്ര​നാ​യ യേ​ശു’’ വി​ൽ (ഭൂ​മി​ക ബു​ക്സ്, എ​ട​പ്പാ​ൾ) അ​ന്ന വീ​ണ്ടും പ​റ​യു​ന്നു​ണ്ട്. ‘ഈ ​ന​സ്രേ​ത്തി​ൽ സ​ക​ല​മാ​ന​പേ​രും അ​വ​നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നു.

അ​തി​ന്‍റെ കാ​ര​ണ​വും എ​നി​ക്ക​റി​യാം. വീ​ട്ടി​ലു​ള്ള​വ​ർ​ക്കാ​യി ഞ​ങ്ങ​ൾ ആ​ഹാ​രം ഉ​ണ്ടാ​ക്കി​വ​യ്ക്കും. എ​ന്നാ​ൽ, അ​വ​ൻ അ​ത് എ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി വ​ഴി​യാ​ത്ര​ക്കാ​ർ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കും. വ​ല്ല പ​ല​ഹാ​ര​വും അ​വ​നാ​യി ഞാ​ൻ ഉ​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്താ​ൽ അ​തു രു​ചി​ച്ചു​പോ​ലും നോ​ക്കാ​തെ മ​റ്റു കു​ട്ടി​ക​ൾ​ക്കു കൊ​ടു​ത്തു​ക​ള​യും.

അ​വ​ൻ എ​ന്‍റെ തോ​ട്ട​ത്തി​ൽ ക​യ​റി മ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നു പ​ഴ​ങ്ങ​ൾ ഇ​റു​ത്തെ​ടു​ക്കും. അ​തൊ​ന്നും അ​വ​നു​വേ​ണ്ടി​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അ​വ​ന്‍റെ കാ​ലി​നു ന​ല്ല വേ​ഗ​ത​യാ​യി​രു​ന്നു. അ​തു​കൊ​ണ്ട് അ​വ​ൻ മ​റ്റു കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ കൂ​ടെ ഓ​ട്ട​പ്പ​ന്ത​യ​ത്തി​നു​ചേ​രും.

എ​ന്നാ​ൽ, കൂ​ടെ ഓ​ടു​ന്ന​വ​ർ ത​ള​രു​ന്ന​തു ക​ണ്ടാ​ൽ അ​വ​ൻ സ്വ​യ​മേ തോ​റ്റു പി​ൻ​വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ള്ളും.’ ഇ​ങ്ങ​നെ സ​ക​ല മ​നു​ഷ്യ​രെ​യും സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും കാ​ലി​ത്തൊ​ഴു​ത്തി​ൽ പി​റ​ക്കാ​നും കു​രി​ശി​ൽ കൊ​ല്ല​പ്പെ​ടാ​നും ത​യാ​റാ​കു​ക​യും ചെ​യ്ത ഒ​രു രാ​ജാ​വി​ന്‍റെ പി​റ​ന്നാ​ളാ​ണ് ഇ​ന്ന്. ന​മ്മു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ൽ ക്രി​സ്തു പി​റ​ന്നോ​യെ​ന്ന് നാ​ളെ ന​മ്മോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കാ​നും ചും​ബി​ക്കാ​നും ആ​ലിം​ഗ​നം ചെ​യ്യാ​നു​മെ​ത്തു​ന്ന അ​പ​ര​ന് തി​രി​ച്ച​റി​യാ​നാ​ക​ട്ടെ.

എ​ല്ലാ​വ​ർ​ക്കും ദീ​പി​ക​യു​ടെ ക്രി​സ്മ​സ് ആ​ശം​സ​ക​ൾ!